Forum Dialogu Kultur. Stypendia dla Scenarzystów i Dramatopisarzy – 2022

Mateusz Pacewicz (ur. 1992) – scenarzysta i reżyser. Autor scenariusza do filmu „Boże ciało”, nominowanego do Oscara dla najlepszego filmu międzynarodowego w 2020 roku, a także filmu „Sala samobójców. Hejter”, zdobywcy tytułu najlepszego filmu międzynarodowego podczas festiwalu Tribeca. Laureat wielu nagród indywidualnych, w tym Nagrody za najlepszy scenariusz na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni oraz Orłów za najlepszy scenariusz i odkrycie roku. Mateusz jest najmłodszym twórcą nominowanym do Europejskiej Nagrody Filmowej za Najlepszy Scenariusz. Członek Amerykańskiej, Europejskiej i Polskiej Akademii Filmowej.

Obecnie Mateusz pracuje jako reżyser (kończy właśnie postprodukcję krótkiego metrażu „Salim znaczy bez szwanku”, którego premiera jest planowana na początek 2023 roku) oraz producent kreatywny seriali (m.in. anglojęzycznej adaptacja „Hejtera”, produkowanej przez amerykańskie HBO). Mateusz pisze też scenariusz do autorskiego serialu limitowanego „Rifugio” – survivalowej dramedii o pandemii, eskapizmie i uprzywilejowaniu europejskich elit. To właśnie nad „Rifugio” Mateusz pracować będzie w ramach stypendium w Willi Decjusza.

W czasie rezydencji Mateusz Pacewicz będzie pracował nad miniserialem „Rifugio” – połączeniem dramatu survivalowego i absurdalnej komedii z elementami satyry społecznej, luźno inspirowanym prawdziwymi wydarzeniami. Opowiada historię grupy europejskich turystów, którzy zostali poddani kwarantannie w luksusowym szwajcarskim ośrodku narciarskim. Postanawiają opuścić swój hotel, mając nadzieję na przekroczenie pobliskiej góry i dotarcie do Włoch, gdzie czeka swoboda poruszania się. Jednak z powodu nagłej złej pogody i konfliktów uciekinierzy muszą szukać schronienia w zamkniętym Rifugio Felicita. Uwięzieni w górskiej chacie bez jedzenia i ogrzewania turyści zmuszeni są robić to, czego najbardziej się obawiali – skonfrontować się ze sobą w klaustrofobicznych warunkach. „Rifugio” będzie więc ponadczasową opowieścią o paradoksie eskapizmu.

Isabella Oliveira Parise Kröger, urodzona w 1988 roku i wychowana dwujęzycznie w São Paulo i Bonn. Ukończyła studia magisterskie z literatury porównawczej w Wiedniu, Aix-en-Provence i Rio de Janeiro. Odbyła kilka staży i prac asystenckich w teatrach miejskich i na festiwalach teatralnych, m.in. w Burgtheater Vienna, Thalia Theater Hamburg, Wiener Festwochen i Festival d’Avignon Off, a następnie uzyskała dyplom scenarzysty w Niemieckiej Akademii Filmowej i Telewizyjnej w Berlinie (DFFB). Jej filmy krótkometrażowe były pokazywane na Internationale Hofer Filmtage i innych festiwalach filmowych. Laureatka konkursu scenariuszowego 2017 „Obrazy kobiet w literaturze światowej” niemieckiego nadawcy 3sat. Uczestniczyła w międzykulturowym zjeździe pisarzy w Kampali i Akrze w 2018 i 2019 roku. Nominowana za średniometrażowy film „Penthesilea” (reż. Maximilian Villwock) do nagrody Young Talents Studio Hamburg. Otrzymała rezydenturę w Mare Künstlerhaus wspartą stypendium Rogera Willemsena w 2019 roku. Laureatka nagrody za opracowanie scenariusza miasta Salzburga za swój pierwszy filmowy scenariusz fabularny „Broken Base” (oryg. „Risse im Fundament”), którego produkcja finansowana była przez państwowy fundusz filmowy Medienboard Berlin Brandenburg oraz niemiecką stację nadawczą Rundfunk Berlin Brandenburg. W latach 2021-2022 prowadziła badania scenariuszowe w południowej Brazylii do swojego kolejnego filmu fabularnego „Terra do futuro”, finansowanego ze stypendium DAAD. W swojej pracy Isabella bada struktury władzy i stara się kształtować empatię, kwestionując eurocentryczne i patriarchalne perspektywy i proponując spojrzenie queerowo-feministyczne. Mieszka i pracuje w Berlinie, utrzymuje silne związki z São Paulo.

Podczas swojej rezydencji chciałaby rozwinąć swój pomysł na film pełnometrażowy „Terra do futuro” („Kraina przyszłości”), opierając się na swoich badaniach w południowej Brazylii sfinansowanych z grantu DAAD. Będzie to historia europejskiej rodziny mieszkającej w Brazylii, opowiedziana na trzech poziomach czasowych. Rdzenna kosmologia południowoamerykańska, w której wszystkie żywe istoty są sobie równe, posłuży jej za alternatywę, którą przeciwstawi ekstraktywizmowi i kapitalistycznej zasadzie pracy, której symbolem jest kawa. Konflikty europejskiej rodziny migrantów zamierza wykorzystać do refleksji nad mentalnością europejską i jej kulturową dominacją w Brazylii, która do dziś jest wpisana w tamtejszą hierarchię społeczną. Narracja traumy, którą chce w tym celu rozwijać i z którą chce poeksperymentować, przypomina powtórzenia i pętle czasowe charakterystyczne dla szamańskich podróży. W tej formie chce kwestionować definicje choroby i zdrowia bez powielania stygmatyzacji i zadać pytania o wspomnienia, które są wpisane w nasze ciała, i które decydują o tym, jak czujemy i myślimy, a także jak wyobrażamy sobie „nasz świat”.

Kai Grehn, urodzony w 1969 w Grevesmühlen, dorastał w (wschodnim) Berlinie. Po okresie pracy jako członek redakcji oraz asystent i reżyser w TanzTheater Skoronel, studiował reżyserię teatralną w Ernst Busch Academy of Dramatic Arts w Berlinie. Pisze i reżyseruje dla radia i teatru. Opublikował tom sztuk „Gefangenen-Trilogie” oraz dwa tomy prozy – „SCHWARZ. Reiseskizzen” i „FUNKEN oder: So glücklich wie wir ist kein Mensch unter der Sonne” – a także tłumaczenia takich autorów jak William Blake, William S. Burroughs, Nick Cave, Emily Dickinson, Orson Welles, Walt Whitman i Antoine de Saint -Exupéry oraz ponad 65 słuchowisk radiowych, za które otrzymał kilka nagród, m.in. Deutscher Hörbuchpreis, nagrodę specjalną Prix Marulić oraz Gold Radio Award. W 2016 roku został pierwszym laureatem Literackiej Nagrody Meklemburgii-Pomorza Przedniego. Więcej informacji można znaleźć na jego stronie internetowej: http://www.kaigrehn.de.

Jego projekt artystyczny, „Causa Jeanne d’Arc”, to scenariusz sztuki radiowej opowiadającej o legendarnej postaci francuskiej bohaterki narodowej – Joanny d’Arc. Jej proces pokazowy z 1431 r. i postępowanie rehabilitacyjne z 1456 r. zostały skrupulatnie spisane, przetłumaczone i zachowane do dziś. Kai Grehn chce przedstawić najważniejsze wypowiedzi z tych procesów jako przejmujący i ekscytujący dramat sądowy, który daje wgląd w osobowość niezwykłej młodej kobiety, a jednocześnie pokazuje polityczne i kościelne tło wydarzeń, których uczestniczką była przyszła święta – rzuca światło na intrygi i uniki władców i duchownych, których padła ofiarą.

Małgorzata Sikorska-Miszczuk – wielokrotnie nagradzana dramatopisarka, librecistka, scenarzystka. Ukończyła Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW. Jest absolwentką Studium Scenariuszowego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej  w Łodzi. Stypendystka CEC ArtsLink w USA, Instytutu im. A. Mickiewicza oraz fundacji Stiftung Genshagen. Autorka dramatów wystawianych w Polsce i za granicą, słuchowisk, librett operowych, scenariuszy filmowych i sztuk dla dzieci.

Za filozofem i pisarzem Witem Szostakiem powtarza: „Nie reprezentuję żadnej szkoły i w gruncie rzeczy nie mam poglądów filozoficznych. Mam myślenie. Bezdomność jest moim doświadczeniem fundamentalnym”.

O swoim projekcie mówi: „Od dawna fascynują mnie postaci charyzmatycznych, niepokornych, bezkompromisowych kobiet. Szczególnie zachwycające są nieposkromione w ocenach i języku intelektualistki i pisarki – kobiety mające odwagę mówić, co myślą, wzbudzające popłoch i oburzenie tym, co głoszą i piszą; kobiety wtykające kij w mrowisko, umysłowe rebeliantki, nieznośnie bezczelnie i niezależne. Dlaczego nie ma w Polsce takich kobiet? Nawet Monika Olejnik, słynąca z ostrego języka dziennikarka, nie wkracza w te zakazane rejony fermentu i rebelii – jest po prostu dociekliwa, rzeczowa i twarda. Nie jest charyzmatyczną intelektualistką, a takich mi brak. Postanowiłam więc stworzyć sztukę „Być jak Fran Lebowitz”. Chwilowa moda na tę pisarkę, sprowokowana emisją przez Netflix serialu dokumentalnego „Udawaj, że to miasto”, już minęła, a szkoda. Chcę opisać kobietę, która wkracza na ścieżkę umysłowej rebelii, tworząc podcast atakujący wszystkie uznawane w Polsce wartości. Chcę pokazać, z czym bohaterka będzie się musiała zmierzyć, jaki to wywoła skandal i czy będzie w stanie wyjść z tej sytuacji żywa i zdrowa. Chciałabym się też przy tym pośmiać, więc planuję tragikomedię”.